 |
| |
GRIMM XACOB E WILHELM
Title:OS CATRO IRMÁNS HABILIDOSOS
Subject:FICTION
Xacob e Wilhelm Grimm
Os catro irmáns habilidosos
Era unha vez un home pobre que tiña catro fillos e, cando se fixeron homes, díxolles:
—Queridos fillos, tedes que ir gaña-lo pan, xa que eu non teño que darvos. Partide, aprendede un oficio e facede pola vida.
E así, colleron os irmáns cadanseu caxato, despedíronse do pai e partiron xuntos. Pasado un tempo chegaron a unha encrucillada que se abría en catro direccións. O máis vello dos irmáns dixo:
—É hora de separármonos para proba-la nosa sorte. Dentro de catro anos xuntarémonos de novo aquí.
Así, proseguiu cada un o seu camiño; e, ó pouco tempo, o máis vello deles deu cun home que lle preguntou para ónde ía e qué quería facer.
— Quero aprender un oficio— contestou.
—¡Pois ven comigo e faite ladrón!
—Non –díxolle–, iso non é traballo honrado; e, ó final, acabarei pendurando de calquera árbore, coma o badalo dunha campá.
—Non lle temas á forca. Eu ensinareiche como coller cousas que ninguén pode conseguir e sen deixar rastro.
Deixouse convencer para adestrarse na tarefa de roubar, e chegou a ser un ladrón tan hábil que se facía con todo aquelo que lle viñese en gana ter.
Do mesmo xeito, o segundo irmán deu cun home que tamén lle preguntou qué quería facer neste mundo.
—Aínda non o sei –contestou el.
—Ven comigo e aprende a observa-las estrelas. Non hai nada mellor ca eso porque nada hai que escape á nosa mirada –explicoulle o home.
Ó rapaz gustoulle a idea, e chegou a ser un astrónomo tan bo quen cando aprendeu de todo o oficio e quixo marchar, o seu mestre regaloulle un prismático.
—Poderás ver con el todo o que suceda no ceo e na terra, e nada haberá que poida agocharse á túa mirada –díxolle.
O terceiro irmán foi de aprendiz dun cazador; tivo un bo mestre e aprendeu todo o que se podía aprender. Cando se despediron, o mestre regaloulle un escopeta e díxolle:
—Nunca falla o obxectivo. ¡Sempre has acertar naquilo ó que apuntes!
Da mesma maneira, o irmán máis novo deu cun home que lle fixo a mesma pregunta:
—¿Non tes gana de ser xastre?
—¡Vaiche boa! ¡Eu, sentado coas pernas cruzadas todo o día, agulla en man dun lado para outro e pasando o ferro sen parar!
—Non, non che é así o conto –retrucoulle o home–. Comigo aprenderás un xeito de coser totalmente diferente, decente e incluso ás veces bastante loado.
Así que, deixouse convence-lo rapaz, foi con el e aprendeu o oficio de principio a fin. Cando rematou a súa aprendizaxe, recibiu unha agulla do seu mestre.
—Con ela podes coser todo o que queiras –explicoulle este– tanto se for mol coma un ovo ou duro coma o aceiro, e hase converter nun todo no que non se percibirá nin sequera un punto.
Ós catro anos, xuntáronse ós irmáns a un tempo na encrucillada, abrazáronse, bicáronse e regresaron onda o pai.
—¿Seica o Noso Señor vos trouxo de novo a min?
E cada un dos fillos contou a súa experiencia e mailo que aprendera.
Sentaron debaixo dunha grande árbore, en fronte da casa, e dixo o pai:
—Quero comproba-lo que sabedes.
E, ollando para arriba, díxolle ó segundo fillo:
—No cume desa árbore, entre dúas pólas, hai un niño de pimpín. Dime cantos ovos ten.
O astrónomo sacou o seu prismático, observou e dixo:
—Hai cinco.
—Vai e baixa os ovos, sen molestar ó paxaro que os choca –díxolle ó fillo máis vello.
O ladrón subiu, colleulle os ovos ó paxaro, que non se decatou e ficou alí tranquilo, e levoullos ó pai, quen puxo un en cada esquina da mesa e o quinto no medio.
Daquela díxolle ó cazador:
—Cun só disparo parte os cinco ovos xusto á metade.
O cazador colocou o súa escopeta e disparou como mandara o pai: os cinco dunha soa volta. E sábese ben porque a pólvora virou en cada esquina.
—Agora é a túa vez –díxolle ó máis novo–. Cose os ovos e os paxariños que están dentro, pero de xeito que non quede rastro do disparo.
O xastre colleu a súa agulla e coseu como se lle mandou. Cando acabou, tivo o ladrón que levar de novo os ovos ó niño sen que se decatase o paxaro, que seguiu chocando os ovos ata que romperon un par de días máis tarde. Podíase ver no pescozo dos paxariños unha pequena raia vermella, xusto onde os cosera o xastre.
— Si –díxolle o pai ós fillos–. Teño que loa-las vosas habilidades; realmente aproveitáste-lo tempo e aprendestes algo como Deus manda. Non podo dicir que un sexa mellor có outro, pero isto xa se verá en canto teñáde-la oportunidade de demostralo.
Pouco tempo despois, houbo un grande rebumbio no país porque se dicía que un dragón secuestrara a princesa. O rei, que xa non durmía, fixo saber que, quen a trouxese de volta, casaría con ela. Os catro irmáns dixeron:
—Sería unha boa ocasión para proba-las nosas habilidades.
E decidiron partir xuntos a rescatala.
—Heivos dicir agora onde está –dixo o astrónomo, mirando polo seu prismático–, xa a vexo. Está moi, moi lonxe, sentada nunha rocha no medio do mar e, á súa beira, o dragón que a vixía.
Foi entón a xunto do rei e pediulle un barco para el e os seus irmáns, e viaxaron nel polo mar ata chegaren á rocha. Alí estaba sentada a princesiña, pero o dragón durmía deitado no seu colo.
O cazador dixo:
— Non podo disparar, pois mataría tamén á fermosa rapaza.
—Probarei eu sorte –dixo o ladrón.
Escorregou ata alí e roubouna de debaixo do dragón, con tanta habilidade e suavidade, que este non se decatou de nada e seguiu a roncar. Todos contentos e a correr, subiron ó barco e marcharon; pero en canto o dragón espertou e viu que faltaba a princesa, anoxouse moitísimo e voou tras eles, botando fume polo nariz. Cando alcanzou o barco, quixo pousar enriba del, e xa estaba a piques de afundilo cando o cazador lle disparou no medio do corazón. O monstro caeu, pero como era tan grande e pesado partiu o barco en mil cachos. Por sorte, os mozos botaron man dun par de táboas e, agarráronse a elas para non afogaren naquel inmenso mar. Pero xa o xastre collera a súa agulla máxica, sentou nunha das táboas e recolleu tódolos cachos do barco. En pouco tempo, o barco estivo en condicións de navegar. E volveron á casa.
O rei virou louco de felicidade cando viu a súa filla, e díxolle ós irmáns:
—Un de vós poderá toma-la princesa como esposa: tedes que decidir quen entre os catro.
Como todos a querían, os irmáns tiveron unha forte rifa.
—¡Se eu non a vise co meu prismático de nada servirían as vosas habilidades, así que son eu quen merece a princesa! –dixo o astrónomo.
—¡De que había vale-lo teu prismático se eu non lla roubase ó dragón! ¡A princesa será miña! –dixo o ladrón.
—¡Se eu non lle disparase ó monstro, mataríavos a vós e mais a ela! ¡A princesa será miña! –dixo o cazador.
—¡Pois se eu non cosese as táboas do barco –argumentou o xastre–, estariades todos afogado! ¡A princesa será miña!
—Todos fostes necesarios e todos merecéde-la princesa – falou o rei–; pero como non podedes te-la rapaza os catro, non a terá ningún. Como recompensa dareivos parte do meu reino.
Os irmáns mostráronse de acordo e dixeron:
—Mellor así que quedarmos inimigos .
E así pasou a ter cada un unha parte do reino, e viviron co pai felices o resto dos seus días.
...
|
|
|
