 |
| |
GRIMM XACOB E WILHELM
Title:AS GRALLAS
Subject:FICTION
Xacob e Wilhelm Grimm
As grallas
Unha vez era un soldado honrado que tiña uns cartos aforrados, porque el era home traballador e non deixaba nas tabernas o que gañaba como facían os outros. Pero tiña dous compañeiros, máis falsos có demo, que o único que pretendían era roubarlle os cartos, polo que eran moi amables con el, claro está, de dentes para fóra. Un día dixéronlle:
—Non sabemos que raio imos facer nesta cidade na que nos teñen pechados coma se fosemos presos. Sobre todo, un coma ti podería gañar bos cartos na propia terra e vivir comodamente.
Con estes falares, insistiron tanto no asunto que acabaron por convencelo e decidiu escapar con eles. Pero os outros dous só tiñan mentes de roubarlle o diñeiro fóra da cidade. Despois de camiñaren un pouco, dixéronlle:
—Agora temos que virar alí á dereita se queremos chegar á fronteira.
—¡Non! Por ese camiño regresamos de novo á cidade. Hai que virar á esquerda.
—¿Que impertinencias son esas? –berraron os outros dous, e comezaron a pegarlle ata que caeu ó chan. Colléronlle os cartos do peto e, non contentos con iso, arrincáronlle os ollos, arrastrárono ata unha forca e atárono alí con cordas. Despois regresaron co diñeiro roubado á cidade.
O pobre cego non sabía en que lugar malfadado o deixaran. Apalpou algo arredor e decatouse de que estaba sentado baixo dun traveseiro de madeira. El creu que se trataba dunha cruz e dixo:
—Aínda foi un detalle por parte deles atarme baixo dunha cruz; así, Deus está comigo –e comezou a rezar.
Contra a noitiña, oíu que algo baía as ás. Eran tres grallas que se pousaron no traveseiro. Oíu como dicía unha delas:
—Irmás, ¿ traedes novas?
—Ai, se os humanos soubesen o que nós sabemos. A princesa está enferma e o vello rei prometeu dala como esposa a aquel que a cure. Pero ninguén pode, xa que o único remedio é queima-lo sapo do estanque e darlle a bebe-la súa cinsa en auga.
—Ai, se os homes soubesen o que nós sabemos –dixo a segunda–. Hoxe á noite caerá do ceo unha xeada tan marabillosa e milagreira que se os cegos untan os ollos con ela han recupera-la vista.
—Ai, se os homes soubesen o que nós sabemos –dixo a terceira–. O sapo axúdalle a unha soa persoa, e a xeada a unhas cantas. Pero a cidade está en perigo, pois que secaron tódalas fontes e ninguén sabe que se se retira a pedra cadrada da praza e se cava debaixo ha correr auga fresca.
E tras diciren isto, oíu o cego como as grallas batían de novo as ás e marchaban. Conseguiu desfacerse das súas ataduras, anicouse, colleu un pouco de herba e pasou a xeada que tiñan polos ollos. Inmediatamente recuperou a vista, viu a lúa e as estrelas no ceo e tamén que estaba ó lado dunha forca. Buscou un recipiente e recolleu toda a máxica xeada que puido encontrar. Despois foi ó estanque e desviou a auga que había nel para poder colle-lo sapo. Queimouno e alá foi coa súa cinsa ó pazo real. Deulla á princesa. E cando esta sandou, reclamouna como esposa, tal e como se prometera.
Mais ó rei non lle gustaba nada o soldado, xa que tiña unha roupa moi pobre. E dixo que, aquel que quixese te-la súa filla debía conseguir primeiro auga para a cidade, esperando así perdelo de vista. Pero o soldado foi á cidade e mandoulle á xente retira-la pedra cadrada e cavar alí. Aínda ben non empezaran a cavar, xa deron cun manancial do que fluía unha forte corrente de auga. O rei xa non lle podía seguir negando a princesa. Casaron e tiveron un feliz matrimonio.
Unha vez que saíu de paseo ó campo, encontrou cos antigos compañeiros que se comportaran con el dunha maneira tan traizoeira. Eles non o recoñeceron, pero el a eles recoñeceunos rapidamente. Achegouse e díxolles:
—Mirádeme, son o voso antigo compañeiro, aquel a quen tan desapiadadamente lle arrincáste-los ollos, pero o bo Deus axudoume.
Entón botáronse ós seus pés pedindo esmola. Como tiña un corazón de ouro, levounos consigo para darlles de comer e vestilos. Despois contóulle-lo que lle pasara e cómo chegara a casar coa princesa. E tras escoita-la historia, eles quixeron pasar unha noite sentados baixo da forca a ver se escoitaban tamén cousas así. Sentaron debaixo do traveseiro, e oíron algo que voaba. Volveron as tres grallas, e unha dixo:
—Escoitade, irmás, alguén debeu de espiarnos, xa que a princesa sandou, o sapo desapareceu, un cego recobrou a vista e na cidade teñen un novo manancial. ¡Veña, busquemos a ver se o atopamos para castigalo!
Saíron voando, e atoparon cos dous alí sentados. Nada máis velos, pousaron nas súas cabezas, arrincáronlle-los ollos e peteiraron na súa cara ata que morreron. E alí quedaron baixo a forca. Ó pasar uns días, como non regresaban, pensou o soldado: "¿Onde estarán estes dous?". E saíu en busca deles. Tan só atopou os seus restos, e levounos dende a forca para darlles sepultura.
...
|
|
|
